ιερώνω

και ιερώ (ΑΜ ἱερῶ, -όω και -άω, δωρ. τ. ἱαρόω, παθ. τ. ἱεροῡμαι, -όομαι και ἱερῶμαι, -άομαι και ιων. ἱράομαι και δωρ. ἱερεοῡμαι, -όομαι)

κάνω κάτι ιερό, αφιερώνω, καθιερώνω, κάνω ανάθημα

(νεοελλ.-μσν.) (η μτχ. παθ. παρακμ. ως ουσ.) ιερωμένος

αυτός που ανήκει στο ιερατείο, λειτουργός τού θεού, κληρικός

μσν.

(η μτχ. παθ. παρακμ. ως επίθ.) ὁ ἱερωμένος

ο άγιος

αρχ.

1. (η μτχ. παθ. παρακμ. ως επίθ.) ὁ ἱερ(ει)ωμένος

ο αφιερωμένος

2. φρ. «ἱεροῡμαι ἱερωσύνην» — εκτελώ έργα ιερέα

3. παθ. ἱράομαι

είμαι ιερέας ή ιέρεια («ἱρᾱται γυνὴ μὲν οὐδεμία οὔτε ἄρσενος θεοῡ οὔτε θηλέης», Ηρόδ.)

4. παθ. αφιερώνομαι, αναλίσκομαι για κάτι («ἱερασάμενος τῇ πατρίδι», επιγρ.).